Geruchten verspreidden zich stilletjes door de buurt, net toen Samantha onbeweeglijk op haar veranda stond. “Hij was gewoon hier,” bleef ze fluisteren, alsof het vaak genoeg zeggen de gebeurtenissen ongedaan zou maken. De buren keken toe vanaf hun oprit, hun ogen wijd open van medelijden, maar niemand wist wat ze moesten doen of zeggen.
Die middag verzamelde ze de beste foto van Pablo, de foto waarop hij bij de madeliefjes zat, en ze drukte verschillende exemplaren af. VERDWAALD KONIJNTJE. BELONING AANGEBODEN. Ze liep van straat tot straat, speldde ze aan palen, plakte ze aan bomen, plakte ze op etalages. Haar handen bewogen vanzelf, alsof het een script was.