Bij de kruidenier wierp iemand een blik op de poster en gaf haar een zachte, sympathieke glimlach. In de bibliotheek schudde een voorbijganger gewoon zijn hoofd en fluisterde: “Zo triest.” Mensen stelden geen vragen. Ze namen aan wat er was gebeurd, en door hun medelijden voelde Samantha zich alleen maar holler van binnen.
Toen ze uitgeput en door de wind verbrand thuiskwam, opende ze haar laptop en schreef een bericht voor de Facebookgroep van de stad. Ze vertelde alles: de schreeuw, de schaduw, de witte flits. Haar vingers aarzelden aan het einde voordat ze typte: “Laat het me alsjeblieft weten als je iets gezien hebt.”