Het bericht trok snel de aandacht. Reacties stroomden binnen, vol hartzeer en ongeloof. “Het spijt me zo.” “Dat is verschrikkelijk.” “De natuur is soms wreed.” Tientallen lieve berichten kwamen binnen, maar ze leken allemaal op afscheidsberichten. Niet één persoon geloofde echt dat Pablo er nog was. Samantha las elk woord met pijn in haar hart.
Iemand stelde voor om de dierenbescherming te bellen. Een ander postte een link naar een artikel over roofvogels. Een enkeling zei: “Je weet maar nooit”, maar zelfs die woorden waren doorspekt met definitiefheidszin. Ze probeerden vriendelijk te zijn, maar elk antwoord haalde het beetje hoop dat ze nog had weg.