Tot haar verbazing kwamen er mensen opdagen. Met z’n zessen, maar het was genoeg. Na een korte kennismaking stonden ze allemaal rond een telefoon en scrollden samen door de Facebookcommentaren. De duidelijkste aanwijzing kwam van een jongen die zei dat hij een grote vogel had gezien die langs de velden naar het bos vloog. Het was niet veel, maar het was meer dan zij hadden. Ze wisselden blikken uit en spraken stilletjes af dat ze daar zouden beginnen.
Het veldgras schuurde langs hun benen terwijl ze liepen, zaklampen flikkerden vooruit. Samantha liep met hen mee, ademde oppervlakkig en keek naar elke vorm. Elk geluid deed haar hart trillen: een takje dat knakte, een vogel die fladderde. Pablo kon dichtbij zijn. Of niet. Het gissen putte haar met elke stap uit.