Toen de schemering inviel, sloop de twijfel naar binnen. Enkelen mompelden over het toenemende donker, anderen wisselden blikken uit die alles zeiden. Samantha ving de woorden op: ze dachten dat hij niet gevonden zou worden. Elke opmerking kwam aan als een barst door glas en drukte harder op de broze kracht die ze nauwelijks bij elkaar kon houden.
Toen ze die avond terugkeerden naar haar huis, had de zoektocht niets opgeleverd. Samantha zakte in elkaar op de trap van de veranda, haar ledematen zwaar en haar geest hol. De pijn in haar borst deed haar denken aan de ergste dagen na haar scheiding. Zelfs de tikkende klok klonk alsof hij haar bespotte.