De tijd verstreek pijnlijk. Samantha zat verstijfd op de trap van de veranda en hield haar telefoon zo stevig vast dat het pijn deed. Toen lichtte het scherm op. Ze knipperde met haar ogen bij het antwoord: “Ik heb het gehoord. Ik ben mijn spullen al aan het pakken. Ik ben er zo.” Haar adem stokte. Haar lichaam zakte in elkaar. Eindelijk kwam er iemand die zou kunnen helpen.
Alex kwam een paar uur later aan, stapte uit zijn stoffige pick-up met een rugzak over één schouder. De stemming sloeg meteen om. Zelfs de twee vrijwilligers gingen rechtop staan. Samantha rende naar hem toe om hem te begroeten. Haar woorden vlogen over haar lippen, verstikt door emotie. Alleen al het zien van hem bracht een golf van kracht in haar terug.