Toen het bos zich weer om hen heen sloot, voelde er iets anders. Deze keer strompelde Samantha niet in het donker. Ze hadden een doel, een reden om door te gaan. Het was niet meer gissen, maar vastberadenheid gebaseerd op de waarheid en de onwil om Pablo zonder slag of stoot te laten verdwijnen.
Ze zetten door, de kliffen nog steeds verborgen voor hen uit. Samantha’s zaklamp trilde lichtjes in haar greep. Zonder waarschuwing begon er een zware mist van hoger gelegen gebieden naar beneden te kruipen – dik en koud, die zich om hun benen wikkelde. Al snel veranderden zelfs nabijgelegen bomen in schaduwen. Alles voor hen vervaagde in een waas.