Een stem achter haar mopperde: “Dit is waanzin.” Een andere voegde eraan toe: “Dit is zinloos, dat konijn moet nu wel dood zijn.” De woorden kwamen aan als stoten. Samantha reageerde niet – dat kon ze niet. Ze beet hard en slikte de pijn van het liefdesverdriet weg. Toch ging ze door, vastbesloten om haar niet te laten afremmen door hun twijfel.
Langzaam verwijderden de mensen zich. Zwijgend verdwenen de twee vrijwilligers in de mist, op weg terug. Toen Samantha voor zich keek, was er niemand aan haar zijde, behalve Alex. Toch zette ze door, met pijnlijke benen en brandende longen. Ze kon niet opgeven. Niet nu Pablo haar nog nodig had. Niet zonder afsluiting.