Haar lichaam bevroor. Haar hersenen worstelden om te verwerken wat ze zag, maar haar borstkas wist het al. Haar armen trilden, haar benen hielden haar nauwelijks overeind. Zonder na te denken stroomden de tranen over haar wangen. Een rafelig geluid ontsnapte haar lippen, ergens tussen een snik en een schreeuw in.
Alex verscheen in een oogwenk naast haar, zijn uitdrukking gespannen van bezorgdheid. “Niet bewegen,” zei hij kalm maar vastberaden. Samantha kon het niet, al zou ze het proberen. Ze zat verstijfd toe te kijken hoe hij zich voorzichtig een weg baande door de ondiepe greppel in de richting van de kleine, stille vorm die in het vuil lag.