De tranen kwamen in golven, diep, onstuitbaar. Mist kleefde aan haar huid, maar het bibberen kwam niet door de kou. Haar gedachten tolden door pijnlijke herinneringen: haar oude appartement in New York, de stilte na de scheiding, de lange dagen die ze besteedde aan de wederopbouw en nu dit, het verlies van Pablo, haar laatste stukje vrede.
Schuldgevoel sloeg in als een hamer. Was ze maar dichterbij gebleven. Had ze maar niet aan de koffie gezeten in plaats van naar hem te kijken. Had ze de adelaar maar opgemerkt en Pablo op tijd binnengehaald. Elk detail verscherpte zich tot een nieuwe spijt, die zich over haar schouders opstapelde tot ze nauwelijks nog kon ademen door het gewicht ervan.