Dus vertrok ze. Een overvolle auto en een paar te veel herinneringen later, kwam ze aan in een rustig buitenwijkstadje. Het huis dat ze kocht was oud en kraakte, maar charmant op een vermoeide manier. Het voelde als een lege pagina – en die had ze hard nodig.
Toen ze het oude tuinhuisje aan het opruimen was, verschoof ze een stapel stoffige kratten en hoorde er een vaag geritsel onder. Nieuwsgierig tilde ze er een op – en daar was het. Een piepklein wit konijntje, wijd opengesperd en rillend, nauwelijks groter dan haar hand. Geen moeder te zien, alleen een zachte vacht en angst.