Er verschenen krassen op het meubilair, diepe groeven uitgesneden door rusteloze klauwen. Elise probeerde zachtjes te schelden, maar Shadow knipperde alleen maar met vorstelijke onverschilligheid. Soms, tijdens het spelen, sloeg een mep mokken van tafels of kneusde haar arm. Elise lachte het weg, zelfs terwijl ze over de pijnlijke huid wreef. Angst en toewijding raakten verstrengeld in haar borstkas.
Buiten werd er luider gefluisterd. Kippen verdwenen uit het hok van de buren, veren verspreid als confetti. Anderen beweerden ’s nachts vreemde kreten te horen, anders dan de gebruikelijke vossen of honden. Elise hield haar ramen dicht. Ze wist dat Shadow niet langer in het wild kon rondlopen. Ze moest voorzichtiger zijn.