Op een avond grepen Shadow’s kaken een mus in de tuin voordat ze kon ingrijpen. De klap weerklonk, Elise bleek achterlatend. Ze begroef de resten, trillend toen de gouden ogen op haar gericht waren. Het was niet alleen honger – het was instinct, onontkoombaar en wild. Elise drukte haar handpalmen tegen elkaar en fluisterde: “Je bent nog steeds van mij. Ik zal je niet naar een dierentuin brengen.”
Ze zag Shadow vaak uit het raam naar het bos staren, zijn staart ritmisch zwiepend. Hij verlangde naar iets wat zij hem nooit zou kunnen geven: een horizon, een jacht, een territorium dat groot genoeg was voor hem. Elise fluisterde: “Je hoort bij mij,” maar zelfs toen ze dat zei, betwijfelde ze of het waar was.