Ongeveer een jaar geleden was de nacht onrustig geweest, vol vreemde geluiden die zich door het bos achter haar kleine huisje slingerden. Elise werd wakker van een laag, hoog gehuil – bijna als van een baby. Tegen beter weten in trok ze een jas aan en volgde het geluid over het modderige pad naar de bosrand.
Onder de skeletachtige takken, een vorm beefde in de buurt van een stapel bladeren. Klein, glad van de regen, miauwde het opnieuw. Elise hurkte en veegde het puin opzij om een zwarte kitten te onthullen, niet groter dan haar handpalm, hevig rillend. Iets in zijn ogen – fel en helder – deed haar aarzelen voordat ze het oppakte.