Sirenes doorboorden het ochtendgloren. Politiewagens kamden de buitenwijken uit, lichten flitsten tussen de bomen. Elise rende vooruit, haar hart bonkte, wanhopig om Shadow als eerste te bereiken. Toen ze hem vond, zat hij gehurkt over een gevallen hert, met een rode snuit. Hij tilde zijn kop op, zijn ogen verzachtten pas toen hij haar zag en zijn staart bewoog nerveus.
Ze viel op haar knieën en fluisterde zijn naam. Shadow kwam dichterbij, stootte tegen haar schouder en smeerde bloed over haar vacht. Achter haar schreeuwden stemmen. Elise veegde zijn vacht af met trillende handen, in een poging het bewijs uit te wissen. “Stil,” smeekte ze. Shadow gehoorzaamde en zakte weg in de schaduwen toen voetstappen dichterbij kwamen.