Die avond merkte Elise dat Shadow nog feller ijsbeerde. Zijn gouden ogen schoten naar het bos, zijn oren spitsten zich bij elk geluid. Ze realiseerde zich dat het huisje hem niet langer kon bevatten. Hij had ruimte nodig, een wereld buiten haar fragiele omheining. Maar hem laten gaan betekende ook het opgeven van de band waarvan ze zich niet kon voorstellen die te verliezen.
Tijdens een stormachtige nacht viel de stroom uit. Elise stak kaarsen aan, hun vlammen trilden in de tocht. De deur rammelde plotseling, alsof hij van buitenaf werd ingedrukt. Voordat ze bewoog, sprong Shadow, zijn spieren opgerold, zijn lippen gekruld om scherpe tanden te onthullen. De bliksem knapte en Elise zag een schimmige figuur de bomen in vluchten.