Elise realiseerde zich dat de indringer had kunnen inbreken als Shadow niet tussenbeide was gekomen. Ze zat daarna op de grond en hield de vochtige vacht van het dier vast, verscheurd tussen dankbaarheid en angst. Shadow knuffelde haar wang, bijna teder, maar het gegrom galmde nog na in haar oren. Beschermer of roofdier, ze wist het niet meer.
Tegen de ochtend patrouilleerden politiewagens op nabijgelegen wegen, agenten klopten op deuren en vroegen naar pogingen tot inbraak. Elise zei niets. Ze hield Shadow verborgen in de slaapkamer, streelde de zijdeachtige vacht, bedankte hem in stilte. Toch knaagde er een duistere vraag aan haar: als Shadow mannen kon tegenhouden, waar was het dan nog meer toe in staat?