Het nieuws verspreidde zich snel – iemand zwoer dat er een “monster” rondzwierf. Geruchten vermenigvuldigden zich, gevoed door angst. Elise glimlachte zwakjes naar buren, maar het onbehagen verspreidde zich als een lopend vuurtje. Sommigen spraken over het organiseren van jachten, anderen eisten vallen. Elise besefte dat haar grootste angst niet het gevaar van Shadow was, maar dat de wereld hem zou ontdekken en meenemen.
S Nachts gonsde het van de zoekacties, zaklantaarns sneden door de duisternis. Elise keek vanuit haar raam toe hoe de lichtbundels kriskras door de bomen liepen. Shadow bleef in haar buurt, rusteloos maar gehoorzaam. Ze fluisterde: “Blijf bij me, blijf gewoon,” hoewel elk woord meer aanvoelde als een smeekbede dan als een bevel.