Tegen de ochtend had het beestje haar keuken opgeëist als zijn domein. Elise noemde het dier “Schaduw” en de naam leek te passen, alsof het altijd al had gewacht. Het kitten volgde haar van kamer tot kamer, ogen gloeiend in hoeken, staart zwaaiend met een zelfverzekerdheid ver boven zijn grootte.
Later, toen ze de veranda veegde, zag ze kleine pootafdrukken in de modder gedrukt. Ze leken breder en zwaarder dan die van een gewone kitten. Ze boog zich ongemakkelijk voorover en veegde ze weg voordat iemand ze kon zien. Tegen zichzelf fluisterde ze: “Alle kittens groeien anders.” Toch voelden de woorden niet overtuigend.