Het huisje vulde zich met de geur van rauw vlees nadat Elise merkte dat Shadow brokjes negeerde. Stukjes kip verdwenen in een oogwenk, botten gekraakt door kaken die te krachtig waren voor een kitten. S Nachts hoorde ze onrustig gepas, zware voetstappen die rond haar slaapkamer cirkelden. Shadow’s honger leek grenzeloos, onverzadigbaar, een behoefte die geen enkel huishouden kon bevredigen.
Op een middag blafte de hond van de buren naar Elises portiek. Shadow hurkte laag, oren plat, en liet een grom horen die dieper was dan Elise voor mogelijk hield. De hond jankte en trok zich terug. Haar buurman lachte het uit-“Feisty kitty.” Elise forceerde een glimlach, maar haar borstkas verstrakte. Ze wist dat Shadow meer roofdier dan huisdier was.