Het bewoog langzaam, dik genoeg om zich vast te klampen aan de steen in plaats van vrij te lopen. “Nora,” zei hij opnieuw. “Niet bewegen.” Ze wierp een blik naar beneden en volgde toen zijn blik. “Wat… is dat?” Ethan slikte. Hij bracht een vingertop dichtbij zonder het aan te raken. De vloeistof kroop verder naar beneden en verzamelde zich in kleine druppeltjes langs natuurlijke groeven in de rots.
“Water?” zei hij, hoewel het klonk als een vraag. “Misschien vermengd met een mineraal? Er zijn ijzerafzettingen hier in de buurt, maar…” Hij fronste. “Ik heb nog nooit gezien dat iets het zo’n kleur gaf.” “En als het water is,” zei Nora zachtjes, “betekent dat dat er meer aankomt.” De gedachte landde zwaar tussen hen in.