Ethan stond niet stil bij hoe het gebouwd was. Zijn aandacht bleef bij de muur, bij zijn handen, bij de vage vlek die zich verspreidde waar de vloeistof liep. “Voorzichtig,” zei Nora. “Dat spul zit overal.” Hij verplaatste zijn greep om het te ontwijken – en zijn voet gleed weg. Maar een fractie. Genoeg. Zijn maag zakte naar beneden toen de zool van zijn schoen zijn grip verloor.
Zijn instinct werkte eerder dan zijn gedachten. Hij sloeg zijn handpalm in een droge greep en zijn vingers gilden toen ze bleven haken. Zijn andere voet schraapte wanhopig tot hij houvast vond. Voor een hartslag voelde de klif gewichtloos onder hem. Toen hield het stand. Ethan drukte zijn voorhoofd tegen de steen en ademde hard. Adrenaline gierde door zijn borstkas, scherp en elektrisch. “Oké,” mompelde hij.