Samen bereikten ze de richel. Er was nauwelijks een smalle strook steen die zich uitstrekte van de rotswand naar de deur. Te dun om comfortabel op te staan, te blootgesteld om op te aarzelen. Als ze er eenmaal op stonden, was teruggaan geen optie meer. Nora ging eerst, draaide zich opzij en stak rustig over, haar schouder tegen de rots.
Ethan volgde, zijn hart klopte, zijn ogen gericht op de deur terwijl de val zich onder hen uitstrekte. Van dichtbij rook de deur lichtjes zoet in de vochtige stenen lucht. Gegist. Ethan merkte het al voordat zijn hand zich om de klink sloot. Ze drukten zich tegen de rotswand en ademden oppervlakkig. “Hallo?” Riep Nora, stem stabiel ondanks alles.