Ethan draaide zich instinctief om, het licht rukte wild over de muren toen het geluid boven hen donderde, recht boven hun hoofden liep en abrupt stopte. Er kwam een stilte achteraan, zwaarder dan eerst. “Wat was dat in vredesnaam?” Fluisterde Ethan. Nora’s ademhaling kwam in scherpe uitbarstingen. Ze omklemde zijn arm met haar vingers. “Er rende iemand,” zei ze.
“Recht boven ons.” Ze keken allebei omhoog. Toen zag Ethan het: een vierkante omtrek in het plafond, nauwelijks zichtbaar totdat het licht er in de juiste hoek op viel. De randen waren te schoon, te opzettelijk om natuurlijk te zijn. Een houten luik zat gelijk met de steen, donker van ouderdom. “Een valluik,” zei hij. Nora schudde onmiddellijk haar hoofd. “Nee, dat doen we niet.”