Nora sloot haar ogen even, om zichzelf te stabiliseren. Toen ze ze weer opende, was haar stem strak maar vastberaden. “Jij gaat eerst.” Ze sleepten het tafeltje uit de eerdere kamer op zijn plaats onder het luik. Het schraapte luid tegen de steen, het geluid weergalmde veel langer dan nodig was.
Ethan klom erop en rekte zich omhoog. Zijn vingers streken langs de rand van het luik en vonden toen een verzonken hendel. Hij aarzelde. Boven hen bewoog niets. Hij trok. Het luik kraakte langzaam open, waardoor een stroom koudere lucht van boven naar beneden kwam en de tunnel eronder in een diepere, verontrustendere stilte werd gedompeld.