Ze klommen die dag samen omdat het zo uitkwam. Ze bleven samen klimmen omdat er nooit iets mis ging. Geen overhaaste bewegingen. Geen ego. Gewoon twee mensen die opletten.
In het begin was alles volgens het boekje gegaan. Touwen, ankers, knopen dubbelchecken, commando’s afroepen die van de rots weerklonken. Ze vertrouwden toen meer op de systemen dan op zichzelf en dat voelde goed. Veilig.