Maar de laatste tijd hadden ze het erover om iets anders te proberen. Niet roekeloos. Niet om iets te bewijzen. Gewoon om te zien hoe het voelde om alleen op hun lichaam en beoordelingsvermogen te vertrouwen, zonder metaal en touw tussen hen en de val beneden.
Ze trainden ervoor-weekenden in de sportschool, ’s ochtends vroeg op buitenroutes, oefenden beweging en balans, leerden hoe hun lichaam reageerde als er niets was om zich aan vast te klampen. Hun gesprekken verschoven van het plaatsen van bescherming naar het lezen van de rots, het bewust bewegen, het herkennen wanneer angst nuttig was en wanneer niet.