Nora trok mogelijke lijnen na met haar ogen en sloeg ze op in haar geheugen. Toen ze begonnen te klimmen, was dat niet aarzelend. De kalksteen was koel en droog onder Ethans handpalmen, met genoeg structuur om te vertrouwen als hij bedachtzaam bleef. Elke beweging vloeide over in de volgende, niet omdat het gemakkelijk was, maar omdat ze hadden besloten dat ze helemaal naar boven zouden gaan.
Nora klom een paar meter rechts van hem, zo dichtbij dat hij de spanning in haar schouders kon zien telkens als ze haar gewicht verplaatste. Geen van hen haastte zich. Elke beweging was weloverwogen, twee keer getest voordat ze zich eraan waagden. Ze klommen in bijna stilte, alleen onderbroken door het schrapen van huid op steen en het zachte puffen van krijt. Geen touwcommando’s. Geen gerinkel van metaal.