Het was een dag als alle andere in Katherine’s leven – kalme zeeën, zachte wind en het geruststellende gekreun van de romp onder haar laarzen. Zoals altijd stond ze net voor zonsopgang op en schonk zichzelf een mok zwarte koffie in voordat ze het dek van haar patrouilleschip op stapte.
Als kapitein van het kustwachtschip Solara was Katherine verantwoordelijk voor een roterende bemanning van vijfentwintig en een onuitgesproken belofte om levens op zee te beschermen. De oceaan was haar ritme, haar doel en op die ochtend zag de horizon eruit als geborsteld goud onder een ontwakende zon.