Katherine gebaarde de twee officieren te volgen terwijl ze wegglipten van de apparatuur en dieper het schip in gingen. De torenhoge muren van containers sloten zich om hen heen als een stalen doolhof, elk identiek, afgesloten en stil. Er waren er tientallen, misschien wel honderden en elke seconde dat ze aarzelden, verhoogde het risico op blootstelling.
Ze begon methodisch te bewegen, pauzeerde bij elke container om te fluisteren: “Ahmed Osman? Ben je daarbinnen?” Haar stem was niet luider dan een zucht. Ze passeerden een rij, dan nog een. Elke keer was er alleen maar stilte. Het schip kraakte zachtjes onder hun voeten, de motoren zoemden ergens ver beneden.