Ze stond rustig koffie te drinken terwijl de golven onder haar glinsterden. Voor een zeldzaam moment was er vrede. Geen ruis op de radio. Geen reddingsoproepen. Alleen het kabbelen van het water en het trage ademen van het schip. Deze rustige ochtenden duurden niet lang, maar Katherine had geleerd ervan te genieten als ze kwamen.
Nadat ze haar koffie op had, liep ze naar de stuurhut en passeerde knikkende bemanningsleden die zich klaarmaakten voor de dag. Binnen knipperde de schermen rustig. Ze begon de nachtrapporten, metingen en sonarscans te controleren. Routinewerk, tot een plotselinge piek haar aandacht trok. De boeien aan de kust hadden grote onderwatertrillingen geregistreerd – te sterk om te negeren.