Katherine rustte niet. Met Ahmed naast zich begon ze elke afgesloten container te openen. Eén voor één stapten de gezinnen het licht in. Hun ogen waren groot van ongeloof en vulden zich met tranen. Er waren moeders die baby’s vasthielden, ouderen die nauwelijks konden staan.
Het schip werd naar de kust gedraaid, onder officiële escorte. In de haven was al een noodhulppost voorbereid – dekens, voedsel, medische hulp. Ambtenaren werkten in stilte, velen zichtbaar geschokt door wat ze zagen. Katherine en Ahmed keken toe hoe de gezinnen van boord gingen, met vermoeide gezichten, maar niet langer berustend in stilte.