Weken later stond Katherine in uniform toen haar naam werd afgeroepen. Voor haar vastberaden leiderschap en moed kreeg ze een medaille en werd ze gepromoveerd tot hoofd veldoperaties. Ze aanvaardde de eer in stilte en dacht aan Ahmed en de anderen die in de duisternis hadden volgehouden en buitengewone moed hadden getoond tegenover onrechtvaardigheid.
Terwijl het applaus om haar heen weerklonk, voelde Katherine geen trots, alleen maar vastberadenheid. Er waren nog steeds schepen die niet geïnspecteerd werden, routes die niet gecontroleerd werden, systemen die niet in twijfel werden getrokken. Wat er aan boord van de Voyager was gebeurd, was geen vergissing. Het was een symptoom. En ze wist dat haar echte werk – zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren – nog maar net begonnen was.