Peter aarzelde. “Emily… Wil je dat ik je naar de kamer van de dokter breng? Ik denk dat je…” “Je denkt dat ik gek ben,” fluisterde ze. “Nee. Ik denk dat je door een hel bent gegaan. Maar goed, als het helpt, laten we met hem gaan praten.”
Ze liepen samen terug, dit keer in stilte. Toen ze aankwamen, zaten George en de vrouw nog steeds aan tafel, rustiger maar nog steeds duidelijk opgewonden. George keek op toen ze naderden en fronste lichtjes. Peters kaak verstrakte op het moment dat hij hem zag.