“Ja, dat zou ik op prijs stellen,” zei Emily zachtjes. “Dank je, George.” George glimlachte zachtjes. “Natuurlijk. Pas goed op jezelf, Emily. En nogmaals, het spijt me echt.” Ze wisselden hun gegevens uit en na nog een paar beleefde woorden stonden George en de vrouw op om te vertrekken. Emily keek toe hoe ze wegliepen, haar gedachten nog steeds op hol.
Toen ze zich naar Peter draaide, vulden haar ogen zich weer met tranen. “Ik weet niet wat er aan de hand is, Peter. Ik moet gewoon… de waarheid weten.” Peter legde een troostende hand op haar schouder. “We komen hier wel uit, Emily. Je staat er niet alleen voor.” De cruise vervolgde haar reis, maar Emily had het gevoel dat het schip een gevangenis was geworden.