Het was precies een jaar geleden dat Emily aan de rand van de begraafplaats stond en het gewicht van de aarde op het graf van haar man voelde rusten. Een jaar geleden had ze afscheid genomen van de man met wie ze de rest van haar leven dacht door te brengen. Maar het leven ging door, zoals altijd. De buitenwereld stond niet stil voor haar verdriet.
Ze staarde naar haar spiegelbeeld in de cabinespiegel terwijl het cruiseschip de open zee op voer. De horizon strekte zich eindeloos uit, de zon weerkaatste in warm goud over de golven. Maar wat naar haar terug staarde was niet dezelfde vrouw die vroeger zorgeloos lachte. Het was iemand die uitgehold was, iemand die overleefde op routine.