Ze glimlachte hartelijk maar leek een beetje vermoeid, alsof het gewicht van de dood van haar zoon haar ouder had gemaakt dan ze jaren was. Haar eens zo levendige ogen waren nu verduisterd door verdriet. “Emily,” zei Margaret zacht terwijl ze haar omhelsde. “Het is te lang geleden.” “Ik weet het, Margaret. Ik heb je gemist,” antwoordde Emily, haar stem dik van emotie.
Ze stapte naar binnen, haar ogen scanden de vertrouwde ruimte. Het huis was stil, te stil. Luke’s afwezigheid bleef hangen als een schaduw. “Kom, ga zitten,” gebaarde Margaret naar de keuken, waar de geur van versgebakken brood de lucht vulde. Ze brachten de middag samen door met koken, een rustig ritueel dat ooit deel had uitgemaakt van Emily’s leven met Luke.