Emily had een schok verwacht, misschien zelfs ongeloof, maar Margaret zei niets. Ze keek gewoon naar Emily met een blik die moeilijk te lezen was en leunde een beetje naar binnen terwijl Emily sprak. Naarmate het verhaal vorderde, veranderde Margarets gezichtsuitdrukking, het verdriet in haar ogen verdiept. Tegen de tijd dat Emily klaar was, was Margaret stil, haar handen in haar schoot gevouwen.
Een lang moment sprak Margaret niet. Emily wachtte, de stilte drukte op haar borst. Uiteindelijk stond Margaret op van de tafel en ging naar een kleine lade bij het aanrecht. Ze haalde er een versleten, vervaagde foto uit en overhandigde die aan Emily. De foto was oud, de randen gerafeld, de kleuren gedimd door de tijd.