Maar toen richtte Emily het gesprek op de jeugd van George. “Vertel me over je jeugd,” vroeg Emily met zachte stem. “Hoe was het om op te groeien? Ik weet dat je zei dat je geadopteerd was.” George aarzelde even voordat hij antwoordde. “Ik had echt geluk. Ik had geweldige pleegouders – mensen die echt om me gaven.”
“Ik heb altijd geweten dat ik geadopteerd was, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets miste. Mijn leven was goed. Ik had een thuis. Maar… er was altijd dat gevoel, weet je? Alsof er iets ontbrak, alsof er een deel van mij was dat ik niet helemaal begreep.” Margaret had stilletjes zitten luisteren, haar blik op haar handen gericht.