Na een lange pauze keek ze op, haar ogen gevuld met onuitgedroogde tranen. “Herinner je je de naam van het weeshuis waar je zat, George?” vroeg ze, haar stem dik van emotie. George keek haar aan en knikte langzaam. “Ja, het was St. Iemands Weeshuis?”
“Ik heb er tot nu toe nooit echt veel over nagedacht, maar ik heb me altijd afgevraagd hoe het met mijn biologische familie zit. Ik denk dat dit alles daarom zo overweldigend voor me is, om te proberen alles te begrijpen.”