Margaret’s gezicht verkreukelde toen ze fluisterde, bijna te zacht om te horen: “St. Mark’s…” George bevroor en fronste zijn wenkbrauwen in verwarring. “Wacht… hoe weet je dat?” vroeg hij, zijn stem gespannen door de plotselinge verandering in de lucht.
Margaret’s tranen liepen over terwijl ze knikte. “Omdat ik je moeder ben. Ik moest je weggeven, George. Ik kon je niet houden. Je vader ging weg en ik stond er alleen voor en probeerde twee baby’s op te voeden. Ik was alleen en ik had geen idee wat ik voor jullie beiden kon doen.”