Ze had nooit gedacht dat dit moment zo emotioneel, zo krachtig zou zijn. Het was overweldigend om Margaret en George dit moment te zien delen, het begrip en het verdriet. Margaret wendde zich tot George en haar stem brak. “Het spijt me zo, Jacob. Ik heb je nooit in de steek willen laten. Maar ik had geen keus.
Ik dacht dat je een beter leven zou hebben, een leven dat ik je niet kon geven. En die pijn draag ik elke dag met me mee.” George stak zijn hand uit en trok Margaret in een warme omhelzing. “Ik begrijp het, Margaret,” fluisterde hij. “Ik weet dat je dat niet wilde. En ik ben oké. Ik heb een goed leven gehad. Maar ik ben blij dat we elkaar nu gevonden hebben. Ik ben blij dat je hier bent.”