Peter legde zijn klembord langzaam neer. “Emily… weet je zeker dat je klaar bent om terug te komen? Dit is niet makkelijk om mee te nemen, zeker niet hier.” De vraag raakte haar harder dan ze had verwacht. Ze verstijfde.
“Ja. Ik moet er klaar voor zijn. Ik wil er klaar voor zijn. Ik ben teruggekomen omdat ik weiger nog langer vast te zitten. Ik laat verdriet me niet blijven bepalen.” Peter knikte zachtjes, maar zijn ogen bleven bezorgd. “Beloof me dat je met iemand zult praten als het erger wordt.”