Haar adem stokte in haar keel en op dat moment vertraagde de tijd. Emily voelde haar polsslag versnellen. Het dienblad met drankjes gleed uit haar handen. Het glas viel met een oorverdovend geluid op de grond en ze stond verstijfd voor zich uit te staren naar de man voor haar. Luke.
Haar man. Hij moest het zijn. Ze had zijn gezicht zo vaak gezien in haar dromen, in haar herinneringen – hoe kon hij het niet zijn? Haar handen trilden en de wereld om haar heen begon te kantelen. Het lawaai van het schip, de stemmen van de passagiers, alles vervaagde terwijl ze daar stond, verlamd door shock.