Hij naderde het wiegje alsof hij iets heiligs naderde. “Ze is perfect,” fluisterde hij, terwijl hij over het handje van de baby streek. Toen vroeg hij aan Olivia: “Alles goed, kindje?” Zijn bezorgdheid was stil en onopvallend, het soort dat zich niet hoefde te bewijzen. Elise keek weg, beschaamd over haar snelle oordeel.
Toen hij Elise bedankte voor “het veilig houden van mijn meisje”, betrapte ze zichzelf erop dat ze glimlachte. Voor een kort moment leek het alsof er meer van Olivia werd gehouden dan ze durfde te geloven. Maar toen hij wegging, keerde Elises onbehagen terug. Liefde betekende niet altijd veiligheid. Ze vroeg zich nog steeds af waarom Olivia zo bang was