Een dag later zag Elise een lange man bij de receptie met een boeket lelies. Hij was knap op een bewuste manier, met een strak T-shirt en een ingestudeerde glimlach. Toen hij Olivia’s kamer binnenkwam, spande het meisje haar schouders voor ze een glimlach forceerde. “Daniel,” zei ze zachtjes, alsof ze de naam testte.
Elise keek toe vanuit de hoek en deed alsof ze de benodigdheden regelde. Daniels charme vulde de ruimte als een eau de cologne. Het was merkbaar en bijna overweldigend. Hij bedankte het personeel, complimenteerde de dokter en zorgde ervoor dat iedereen wist dat hij zich “doodongerust” had gevoeld Maar zijn hand op Olivia’s schouder bleef hangen en drukte te stevig om aanhankelijk te zijn.