Olivia mompelde beleefdheden terwijl haar ogen heen en weer gingen tussen zijn gezicht en de slapende baby. Toen Daniel haar slaap kuste, deinsde ze zo subtiel terug dat Elise het bijna miste. Bijna. Jarenlange ervaring had haar geleerd om de taal van angst vermomd als liefde te lezen.
Toen Elise dichterbij kwam om de vitale functies van de baby te controleren, deed Daniel een kleine stap naar voren. “Je hoeft haar niet mee te nemen,” zei hij. Zijn toon was zacht, maar doorweven met staal. “Ze blijft bij ons.” Elise glimlachte beleefd, professioneel, maar voelde de kilte van een grens die werd getrokken.