Voordat hij wegging, wendde Daniel zich tot Elise. “Wat zijn de bezoekuren ook alweer?” vroeg hij. Zijn toon was nonchalant, maar de vervolgvragen niet. “Mogen bezoekers eten meenemen voor patiënten? Wie heeft er ’s nachts meestal dienst?” Elises maag kromp ineen. Dit leek niet alleen over bezoekuren te gaan.
“Het ziekenhuis heeft alles onder controle en onze kantine biedt gezond voedsel,” antwoordde ze gelijkmatig, haar ongemak verbergend. Daniel knikte en glimlachte alsof dat het juiste antwoord was geweest. Toen boog hij zich voorover, fluisterde iets tegen Olivia en verliet de kamer, de lelies achterlatend.