Er viel een stilte zodra de deur dichtklikte. Olivia zat heel stil, haar ogen gericht op de lege deuropening. Toen Elise eindelijk sprak, was het bijna fluisterend. “Gaat het?” Olivia knikte, maar het gebaar was automatisch, leeg.
“Hij bedoelt het goed,” zei ze uiteindelijk, terwijl ze het dekentje van de baby verstelde. “Hij maakt zich alleen… veel zorgen.” Elise forceerde een geruststellende glimlach, maar van binnen was ze niet overtuigd. Zorgen horen er normaal gesproken niet uit te zien als controle of te klinken als een gesloten deur die achter je dichtslaat.