De woorden waren kalm, maar Elise meende de trilling eronder te bespeuren, als een draad die spant onder het gewicht. De maatschappelijk werker vertrok tevreden, het klembord vol aangekruiste vakjes, en Elise voelde een flits van frustratie. Hoe netjes kon angst zich voordoen als stabiliteit?
Toen Elise weer binnenkwam om medicijnen af te leveren, was Olivia met trage precisie babykleertjes aan het opvouwen. Ze keek op en zei: “Ze denken altijd dat er iets mis is.” Elise wilde zeggen: “Omdat er iets mis voelt liefste, maar ze slikte het in en koos ervoor om stilletjes te glimlachen in plaats van de confrontatie aan te gaan.